Wystawy w roku 2017

Wystawa zaprezentowała kolekcję Elżbiety Barbary Ćwiklińskiej (1935-2013), która po jej śmierci została podarowana przez syna do Muzeum Okręgowego w Pile. Terminem Polska Szkoła Plakatu określa się twórczość polskich plakacistów z okresu po 1956 r. W pełni zjawisko to rozwinęło się w latach 60-tych XX w., a schyłek datuje się na lata 70-te. Po raz pierwszy terminu tego użył prawdopodobnie Jan Lenica, a określenie to ściśle wiąże się z wcześniejszym rozpowszechnieniem pojęcia Polskiej Szkoły Filmowej. Twórczość Polskiej Szkoły Plakatu dotykała różnorodnej tematyki, m.in.: filmu, teatru, wystaw i obrazującej różne wydarzenia. Ich cechą wspólną jest oszczędność formy, pewna ironia, lapidarność, umiejętność stosowania aluzji i umiejętność wykorzystania każdego tematu. Najważniejszy jest odbiorca plakatu, a nie wydarzenie czy produkt na nim reklamowany.

Na wystawie zaprezentowano plakaty takich artystów, jak m.in.: Rosław Szajbo, Jan Młodożeniec, Franciszek Starowieyski, Jerzy Duda-Gracz, Eryk Lipiński, Jan Lenica, Henryk Tomaszewski, Waldemar Świerzy, Tomasz Jura.

Elżbieta Barbara Ćwiklińska z.d. Janda, urodzona 2.08.1935 r. w Bielsku Białej, zmarła 8.12.2013 r. w Katowicach, pochowana w Pile gdzie obecnie mieszka jej rodzina.

Historyk sztuki, muzeolog, starszy kustosz, autorka ponad 30 publikacji z zakresu dóbr kultury, gliwickich muzealiów, czeskich ekspozycji biżuterii. W 1979 r. była stypendystką Ministerstwa Kultury Czech. Pracowała w Urzędzie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Katowicach, w Muzeum Śląskim w Katowicach oraz Muzeum w Gliwicach.

Biegły sądowy, rzeczoznawca Stowarzyszenia Historyków Sztuki. W latach 1965 – 1969 współpracowała z TVP – Katowice propagując sztukę dawną i współczesną. Jako pracownik Wojewódzkiego Urzędu Konserwatora Zabytków w Katowicach ocaliła kolekcję broni, ceramiki, mebli i obrazów należącą do cesarsko-królewskiego dostawcy dworu Brunona Konczakowskiego. Jako pracownik Muzeum w Gliwicach utworzyła pierwszą w kraju kolekcję współczesnej biżuterii artystycznej ze srebra, obecnie jedną z trzech największych i najbardziej znaczących kolekcji tego typu w Polsce. Opracowała naukowo zbiory malarstwa, grafiki i rzemiosła artystycznego. Opracowała monografię kustodium raciborskiego i relikwiarza z Panewnik, cennych i utraconych zabytków, a jej prace były podstawą zwrotu tych dóbr kultury.

Uczestniczka licznych konferencji, seminariów naukowych organizowanych przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz spotkań naukowych organizowanych przez muzea. Zawodowo specjalizowało się w polskiej biżuterii artystycznej, sztuce Ziemi Gliwickiej, sztuce zdobniczej. W kręgu jej zainteresowań pozostawała również grafika, czemu wyraz dała tworząc prywatny zbiór plakatów polskich artystów.

Wystawa fotograficzna zaprezentowała dorobek artystyczny w dziedzinie fotografii Stanisława Pręgowskiego, urodzonego w 1940 r. w Brześciu Kujawskim. Z wykształcenia inżynier lotniczych silników odrzutowych, z zamiłowania fotograf z bogatym i wieloletnim doświadczeniem. Od 1964 r. związany z Piłą gdzie zawodowo rozpoczął pracę jako oficer lotnictwa oraz włączył się aktywnie w życie kulturalne miasta, działając w amatorskim ruchu fotograficznym. Fotografią zajmował się „od zawsze”. W Pile był współorganizatorem i założycielem Pilskiego Towarzystwa Fotograficznego, organizatorem i pomysłodawcą Międzynarodowego Biennale Fotografii „Dziecko”, założycielem Galerii „P” w Pilskim Domu kultury gdzie w latach 1985-2000 promował fotografie autorów z kraju i zagranicy.

Od 1990 r. działa w Związku Polskich Artystów Fotografików. Laureat międzynarodowych i krajowych konkursów fotograficznych, autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych prezentowanych w kraju i za granicą. Autor publikacji w almanachach, folderach i albumach m.in. albumu „Ludzie i kamienie”, „Akt”, „Venus polska”. Odznaczony medalem 150-Lecia Fotografii, odznaką Zasłużony Działacz Kultury. W 2006 r. w jubileusz 40-lecia pracy artystycznej uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasług, w 2010 r. medalem okolicznościowym miasta Piły z wpisem do Księgi Pamiątkowej.

Zajmuje się fotografią czarno-białą oraz technikami szlachetnymi jak solaryzacja i guma. Technikę gumy stanowi główne jego zainteresowanie dlatego też opanował ją do perfekcji. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych i galeriach m.in. w Niemczech, Austrii, Czechach, Stanach Zjednoczonych, w Instytucie Allinari we Florencji, w Watykanie, w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum na Majdanku, w Centrum Kultury Żydowskiej w Krakowie. Mieszka i pracuje w Pile.

Wystawa powstała we współpracy z Miejskim Zakładem Komunikacji w Pile. Wystawa zorganizowana w oparciu o archiwum zakładowe MZK w Pile, uzupełniona o zbiory własne muzeum.

Obowiązująca do dziś nazwa: Miejskiego Zakładu Komunikacji (MZK) powstała dopiero w 1991 r., ale historia komunikacji miejskiej jest dłuższa. W tym roku zakłady komunikacji świętują 60-lecie działalności, co stało się przyczyną do zaprezentowania tej dziedziny historii miasta. 1 lipca 1957 r. decyzją Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu utworzono Zakład Komunikacji Miejskiej działający przy Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej. Działały wówczas 3 linie autobusowe. W kolejnych latach wprowadzano dodatkowe linie autobusowe, unowocześniano w miarę możliwości tabor, a na ulicach Piły pojawiały się nowe modele autobusów. Wystawa - za pomocą zdjęć, dokumentów, biletów, prezentowanych kasowników biletowych, pieczęci kontrolerów biletów czy chociażby starego przystanku autobusowego - prezentuje zmiany jakie zachodziły w ciągu tych 60 lat.

Wystawa „500 lat Reformacji w północnej Wielkopolsce” zorganizowana została z inicjatywy ks. Tomasza Woli, proboszcza Parafii Ewangelicko – Augsburskiej w Pile. Jej wykonanie poprzedziła kwerenda przeprowadzona w ubiegłym roku w muzeach, izbach muzealnych i wśród prywatnych kolekcjonerów. Owocem penetracji było zebranie ponad 250 obiektów związanych z działalnością parafii ewangelickich naszego terenu od XVI do XX w. Zanim wystawa trafiła do Piły od lutego bieżącego roku prezentowana była w muzeach: Rogoźna, Wałcza, Złotowa i Chodzieży. Najstarsze obiekty eksponowane na naszej wystawie pochodzą z XVI w. Są to cenne starodruki Pisma Świętego, Postylle i kazania wydane zarówno po łacinie polsku i niemiecku. Dla naszego regionu szczególnie cenna jest grupa obiektów związana z rodem Golców, który zamieszkiwał na terenach północnej Wielkopolski od pocz. XIV w. Prezentujemy, m.in. dwa obrazy olejne przedstawiające Herniga von Golca i Jerzego Karola Golca, srebrny talerz z przedstawieniem ich herbu, widoki należących do rodziny pałaców w Kłębowu i Siemczynie. Z portretów z XVIII w. wymienić należy dwa portrety pastorów oraz sołtysa Krzysztofa Nehringa z Tarnówki, który w 1721 r. bronił świątyni przed zburzeniem. Co ciekawe uwiecznił on siebie w polskim stroju szlacheckim. Z XIX w. pochodzi największa grupa eksponatów m.in.: naczynia liturgiczne, sztandar chóru z Rogoźna z 1867 r. na którym w 1919 r. umieszczono polską nazwę miasta. Ważną grupę obiektów stanowią wizerunki, zarówno istniejących jak i zburzonych kościołów ewangelickich naszego regionu. Wystawa zorganizowana wspólnie z Parafią Ewangelicką w Pile.